کم گریه کن که گریه امانت بریده است           گـویا که وقت رفـتـن بـابـا رسیده است

حق داری ازغمش به سر و سینه میزنی           چون مثل او کسی به دوعالم ندیده است

در روز آخـرش چه شده این چنین نبی           جز اهل بیت تو زهمه دل بـریـده است

بر روی سینه اش حـسنیـن ناله می زنند           اشکش برای هر دو زغمها چکیده است

برگو که مرتضی چه شنـیـده کـنـار او           رنگش چنین ز طرح مسائل پریده است

ایـنـجـا همه برای شما گریه می کـنـنـد           چون از سقیفه بوی جسارت وزیده است

این روزها به پشت در خـانـه ات مرو           گویا عدو که نقشۀ قـتـلـت کـشیده است

جان حسین و جان حسن جان مرتضی           کم گریه کن که گریه امانت بریده است